(கிராமங்களின் பரிதாப நிலையைக் கண்ட பெரியார் அதனை உடனடியாக
மாற்றுவதற்கான கலகக் குரைலை எழுப்புகிறார். கிராமம் என்று ஒன்று ஏன் இருக்க வேண்டும்,
அவர்களை எல்லாம் பட்டணங்களுக்கு குடிபோக விரட்டுங்கள் என்று பெரியார் முழக்கம் இடுகிறார்.
பட்டணகளில் அவ்வளவு பேருக்கும் என்ன வேலைக் கிடைக்கும். அவர்களை
எவ்வாறு காப்பாற்றுவது என்பது போன்ற சிந்தனையில்லாமல் பெரியாரின் பகுத்தறிவின் கலகக்குரல்
இருக்கிறது. நகரமும் கிராமமும் இணைவதற்கான சமூக வளர்ச்சிப் பற்றிய புரிதல் அவசியமாகும்)
“கிராமம் என்பது மிக பரிதாபகரமாள காஷியாகும். கிராம
ஜனங்கள் நிலை மிகவும் பரிதாபகரமானதாகும். பட்டணத்துக்காகவே கிராமங்கள் இருந்து வருகின்றன,
கிராம சீர்திருத்தம் என்பது பட்டணங்களில் வாழ்பவர்களின் சௌகரியத்துக்கு ஆக செய்யப்படும்
காரியமேயாகும். கசாப்புக் கடைக்காரன் ஆட்டைப்பற்றி கவலை கொள்ளுவது போல்தான் பட்டணக்காரன்
கிராமத்தைப் பற்றி கவலை கொள்ளுவதாய் இருக்கிறது. அரசியல் தாளாகட்டும், சமூக இயல் தான்
ஆகட்டும் எவ்வளவுதான் முற்போக்கடைந்தாலும் கிராமக்காரனின் நிலை ஒரே மாதிரிதான். அவன்
பாடுபட்டு உழைத்து வஸ்துக்களை உண்டாக்க வேண்டியதும், அதன் பலளை பட்டணக்காரன் அனுபவிப்பதுமல்லாமல்
வேறு என்ன நன்மை கிராமக்காரனுக்கு இருக்கிறது? கால்நடை வளர்ப்பைப்பற்றி கிராமவாசிகளுக்கு
தெரியப்படுத்த வேண்டும் என்று ஒருவர் சொன்னார், கால்நடைகள் வளர்க்கப்பட்டால் கிராமத்துக்கு
என்ன லாபம்?
பட்டணத்தில் இருப்பவன்தான் பால், தயிர், மோர், நெய்
நன்றாக சாப்பிடுவான். கிராமத்தான் சாதத் தண்ணீர் விட்டுத்தாள் சாப்பிடுவான். அதுதான்
உடலுக்கு பலம் தருமென்று அவன் கற்பிக்கப்பட்டிருக்கிறான். ஒரு கிராமத்தான் குழந்தை
தனக்கு கொஞ்சம் நெய்விடும்படி கேட்டால் அவன் தாய்க்கு உடனே கோபம் வந்துவிடும் ''உனக்கு
நெய்யை ஊற்றிவிட்டால் நாளைக்கு நெய்க்கார மாப்பிள்ளைக்கு என்ன ஊற்றுவது" என்று
கேட்பாள். (நெய்க்கார மாப்பிள்ளை என்றால் கிராமங்களில் சுற்றி நெய் வாங்கிக்கொண்டு
போய் பட்டணங்களில் விற்கும் நெய் வியாபாரி) இவ்வளவு சிக்கனமாக கிராமத்தார்கள் பிழைத்தும்
பயன் என்ன? மீத்து வைத்த பணங்களை வக்கில்களும், போலீஸ்களும், ரிவினியு கிரிமினல் அதிகாரிகளும்
கொள்ளை அடித்துக் கொண்டு போதாக்குறைக்கு அவர்களிடம் பாண்டு எழுதிக் கொள்ளுகிறார்கள்.
கிராமவாசிகளின் சௌகரியத்தைப் பாருங்கள். அவர்களுக்கு
நல்ல தண்ணீர் கிடையாது, வெளிச்சம் கிடையாது. சுகாதாரம் கிடையாது, நாடகம் கிடையாது.
சிளிமா கிடையாது. பார்க்கு, சிங்காரத் தோட்டம் கிடையாது. அதிகாலையில் இருட்டில் போகவேண்டும்,
அந்தியில் இருட்டின பிறகு வீட்டுக்கு வரவேண்டும். அவனால் அரசன், வியாபாரி, லேவாதேவிக்காரன்,
மற்ற உத்தியோகஸ்தர்கள் எல்லோரும் பிழைக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்டவனுக்கு பட்டணத்தில்
வசிக்கும் ஒரு கக்கூசுக்காரன், தெருக் கூட்டி, மேஸ்திரி ஆகியவர்களுக்கு இருக்கும் சௌகரியமும்
இல்லை. ஜாதி முறையில் பறையன் என்றொரு ஜாதி வருணாச்சிரம முறையில் வகுத்திருப்பது போலவே
கிராமம் கிராமத்தான் என்கின்ற இரண்டும் வாழ்க்கை முறையில் கீழ்ஜாதியார்கள் போல் வகுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
கிராமம்
என்பதாக ஒன்று ஏன் இருக்க வேண்டும் என்பது எளக்குத் தெரியவில்லை. பட்டணத்தான் சௌகரியத்துக்கு
என்பதல்லாமல் மற்றபடி கிராமம் எதற்கு என்பது எனக்கு விளங்கவில்லை. இப்படிப்பட்ட கிராமங்களை
எல்லாம் அழித்துவிடவேண்டும். எல்லோரையும் பட்டணங்களுக்கு போகும்படி செய்ய வேண்டும்.
அதுதான் கிராம சீர்திருத்தம் என்பேன். "'கிராமங்களுக்குப்
போ" என்பது இப்போது ஜன தலைவர்கள் என்பவர்கள் உபதேசமாக இருக்கிறது. இதில் ஏதாவது
நாணயம் இருக்க முடியுமா? BAயும், MAயும் கிராமத்துக்குப் போய் மக்களுக்கு என்ன செய்யமுடியும்?
கூடவே காப்பி, கோக்கோ, சிகரட்டு, பீடி, கிராமபோள், ரேடியோ கொண்டுபோளால் ஒழிய அங்கு
அரை நிமிஷம் B.A., M.A.க்காரன் தங்க முடியுமா? இல்லா விட்டால் தலைவலி, உடல் வலி, தூக்கம்
பிடியாமை, மூளை வேலை ஓடாமை என்கின்ற வியாதி வந்துவிடாதா? B.A., M.A. படிப்புக்கும்
கிராம முன்ளேற்ற வேலைக்கும் ஏதாவது சம்பந்தமுண்டா. இவர்கள் கிராமத்துக்குப் போவதால்
கிராமக்காரனுக்கு அதிக தொல்லையே அல்லாமல் இவனால் நல்லது என்ள ஆகக்கூடும்?
விவசாய விஷயத்தில் B.A., MA.க்கு என்ன தெரியும்?
கால்நடை விஷயத்தில் என்ன தெரியும்? சுகாதார விஷயத்தில் என்ன தெரியும்? இவன் சொன்ளால்
கிராமத்தான் கேட்க வேண்டாமா? அவன் புத்தி பழமையில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் போது
B.A., M.A. யாருக்குச் சொல்லுவான்? சொன்னபடி கிராமத்தான் கேட்பதாயிருந்தாலும், அந்தப்படி
செய்ய இருவருக்கும் பணம் முதலிய சாதன சௌகரியங்கள் எங்கே என்று பாருங்கள். கிராமங்களுக்கு போ என்பது ஒரு பித்தலாட்டமான சொல்,
அல்லது அர்த்தமற்ற சொல், கிராமத்தானுக்கு இருக்கும் பழமைப்பித்தும், மூடநம்பிக்கையும்
ஒழிய வேண்டும்.
இன்றைய B.A., M.A.யும் மூடநம்பிக்கைக்காரனாகவே இருக்கிறான்.
பழமை பித்தனாகவே இருக்கிறான். பழமைப் பித்துதாள் இன்று தேசியமாய் இருக்கிறது. அதை போதிப்பதிலேயே
எல்லோரும் ஜனத்தலைவர்களாகி விடுகிறார்கள். இன்று கிராமப்புனருத்தாரண வேலையில் முதல்
திட்டம் எல்லோரும் பனங்கருப்பட்டியும் கைக்குத்து அரிசியும் சாப்பிடவேண்டும் என்பதாகும்.
இதற்கு யார் ஒப்புவார்கள்? இத்தனை பேருக்கும் கைக்குத்து அரிசிக்கு எத்தளை பேர் குத்தவேண்டும்?
ஆண் பிள்ளைகள் நெல் குத்துவார்களா? பெண்கள்தான் இனி நெல் குத்துவார்களா? பட்டணங்களிலுள்ள
பெண்கள் முறத்தகலம் பட்டுக்கரை சீலையும், வைர நகைகளையும் பூட்டிக்கொண்டு ஆர்மோனியம்,
வீணை, சதுர்ப்பாட்டு, கதை காலக்ஷேபம் பழகிக்கொண்டு உல்லாசமாய் கேளிக்கையில் இருக்கும்போது
கிராமத்து பெண்களை நெல்லுக்குத்தவும், கருப்பட்டி காய்ச்சவும் சொன்னால் அவர்கள் எப்படிக்
கேட்பார்கள்? சில மூடங்கள் கேட்பதாகவே வைத்துக்கொண்டாலும் நாம் சொல்வது தான் யோக்கியமாகுமா?
கிராமத்தில் பிறந்ததற்கு ஆக நெல் குத்த வேண்டியதா
என்று கேட்கின்றேன்.
ஒரு தோழர் கிராமக் கைத்தொழிலைப் பற்றி பேசிளார்.
கிராமக் கைத்தொழில் என்று ஒன்று ஏன் இருக்க வேண்டும்? பட்டணத்துக்காரனுக்கு எந்திரத்
தொழிலும், கிராமத்தானுக்கு கைத்தொழிலும் என்று யார் சிருஷ்டித்தார்கள்? ஏன் அப்படி
சிருஷ்டிக்கவேண்டும்? ராட்டினம் சுற்றுவதும், தொடையில் கயிறு திரிப்பதும், மண்வெட்டியிலும்,
கோடாலியிலும், சுத்தியிலும், மண்வெட்டி, மரம் பிளந்து கல் உடைப்பதும்தான் கிராமத்தானுக்கு
சொந்தமா இது தான் கிராம முன்னேற்றமா என்று கேட்கின்றேன். எவ்வித முன்னேற்ற முயற்சியும்
இல்லாமல் பட்டணத்தான் எவ்வளவு கொள்ளை அடிக்கிறாள். வியாபாரி, லேவாதேவிக்காரன், வக்கீல், வைத்தியன், அதிகாரி, உத்தியோகஸ்தன் ஆகியவர்களின்
கொள்ளையை பாருங்கள். இதை ஒழிப்பதல்லவா கிராம முன்னேற்றமாகும். இந்தக் கூட்டத்தாரல்லவா
கிராமங்களை கசக்கிப் பிழிகின்றவர்கள். இதைவிட்டுவிட்டு இந்த சாதாரண வாத்தியார்கள்
அதிலும் கஞ்சிக்குப் போதாத ஏழை வாத்தியார்கள் மாதம் 15 ரூபாய்க்கு தாளம் போடும் இந்த
வாத்தியார்கள் கிராமத்திற்குப் போய் என்ன செய்ய முடியும் என்று கேட்கின்றேன்.
ஏதாவது நீங்கள் கிராமத்துக்குப்போய் செய்ய வேண்டுமானால்
அவர்களுடைய பழமைப்பித்தை ஒழியுங்கள் - மூடநம்பிக்கையை அகற்றுங்கள். அவர்களை பட்டணவாசிகள்
எப்படி எப்படி ஏமாற்றுகிறார்கள் என்பதை எடுத்துக்காட்டி கண்விழிக்கச் செய்யுங்கள்.
தலைவிதியை மறக்கடித்து பகுத்தறிவை உண்டாக்குங்கள், அவர்களையெல்லாம் பட்டணங்களுக்கு குடிபோக விரட்டுங்கள். இவ்வளவு நீங்கள்
செய்தால் அதுவே கிராம முன்னேற்றமான வேலையாகும். மற்றபடி நீங்கள் என்ன செய்தாலும் அது
பயன்படாது. உங்களுக்கும் அதற்கு மேல் சக்தி இருக்காது. சௌகரியமும் சாதனமும் கிடையாது.”
(கிராம வாழ்க்கையும் – ஆசிரியர் கடமையும்)
(குடிஅரசு-02-08-1936)
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக